Op en neer (Molenwaard)

Pislaantjes

De Molenwaard heeft van die idyllische laantjes, paadjes en andere sluipwegjes waar je je 200 jaar terug in de tijd kunt wanen. Je behoeft er enkel maar door de wimpers te kijken zodat het harde licht van onze beschadigde ozonlaag wat afzwakt en je hebt het idee dat je in een geheel ander jaartal bent beland. Krekels “zingen” hun deuntje. De Tjif tjaf doet er een eentonig versje bij en de vinkenslag klinkt uit elke Peppel. Er hangt immer een geur van verrotting en verderf die uit het veen opborrelt. In de verte blaft een hond en een vrouw wiegt voorbij met een kont als een zeskanten molen zonder wieken.

Ik houd van deze laantjes. Je kunt er verliefde stellen zien kuieren op zoek naar hoog gras. Een oude opa treffen die kringetjes zit te spugen op een bankje. Een lief poesje dat kopjes geeft tegen je scheenbeen. Een barones die haar oude gebalde vuistje naar je opsteekt als ze je herkent. Of een kleine maar mooie blonde vrouw die haar kalf van een hond uitlaat en je aankijkt met gevaarlijke koolzwarte oogjes waar cupido zijn pijltjes uit schiet.

Voorzichtig aan maar op die laantjes. Tis tamelijk vruchtbare grond en voor je het weet hoor je in gedachten Prins Bernhard gluiperig lachen en mompelen: de natuur is sterker dan de leer, voor je het weet gaat de hele handel weer op en neer.…..