Naar meer smaken

 

 

De nachtvorst leek het wel aardig om zich eens in de vorm van rijp af te zetten op het geboomte in de straat. Terwijl er op de grond geen spoortje sneeuw te bekennen was gaf dit wel een heel bijzondere sfeer en look. Alsof er een doldwaze moeder met veel bussen kunstsneeuw aan het spuiten is geweest. Hier en daar een toef en dan is het wel klaar. Een paar uur later werd de kracht van de zon al dat wit te veel en kletterde het in grote natte klodders op moeder aarde uiteen alsof er een grote smurf onaneerde.

Enfin, de eerste winterfoto’s van de Alblasserwaard zijn toch weer binnen. Het smaakt wel naar meer. Als die allereerste kus die je ooit als puber kreeg naar meer smaakte. Wij moeten enkel wel in het oog houden dat kussen uit liefde van een ander kaliber zijn als kussen uit lust. Die eerste soort blijft tot in eeuwigheid bestaan. De andere soort houdt meest wel op als je kunsttanden krijgt en merkt dat je halverwege haar ondergebit in hebt. Derhalve ben ik zo blij dat ik al mijn tanden en kiezen nog heb. Nou ja, op twee na dan. Je kust toch veiliger.