“Oehoe, oehoe”, klonk het gisteren in de slaapkamer.
Ook
deze keer stapte ik zuchtend uit bed en probeerde een glimp op te vangen, van
onze nachtelijke bezoeker. Ik had al reeds verschillende nachten voor het raam
gestaan en was na een aantal minuten weer teleurgesteld in mijn warme bed
gekropen, omdat hij zich nimmer liet zien. Ook nu bleek alle hoop ijdelheid.
In een vogelboek had ik al eens nagekeken, welke uilen
soorten er hier in ons kikkerlandje zijn. Maar ja, het is natuurlijk ondoenbaar
om zo’n uil te identificeren, zonder hem aanschouwd te hebben. Wel had ik al
onder verschillende bomen gezocht, naar de aanwezigheid van de zogenaamde
uilenballen, doch ook dat was op niets uitgelopen.
Tja, zo’n beest kan wel overal zitten. Ook een zoektocht met
de overbuurman, welke erg geïnteresseerd is in het vogelbestand in deze
omgeving, wierp geen enkele vrucht af.
Ondanks dat de uil overdag onvindbaar bleef, hoorde ik ook
deze nacht, zijn ijselijke roep, door het middernachtelijk zwerk galmen.
“Oehoeeee!”Oehoeeee!” Terwijl ik uit bed gleed en op de tast mijn sloffen
aanschoot, liep ik langs de radiator van de centrale verwarming, welke wel er
warm was. Op het moment dat ik de thermostaatknop wilde vastgrijpen, klonk
opnieuw de roep van de uil, maar wat gek? Het leek net alsof de uil ergens in
de slaapkamer zat, zo dichtbij klonk de roep. Instinctief greep ik de
thermostaat kraan en draaide hem een slag terug. “Oehoeeeeewie”, deed de kraan
en toen was het stil. Al die maanden gedacht met een uil te maken te hebben en
vele malen voor het open raam gestaan om hem te spotten en wat blijkt, het is
een oude thermostaat knop, welke het geluid voortbrengt.
Een ding is duidelijk, er was wel een uil, die lag in bed….
