| De tureluur, ach, ze zijn nu wel vetrokken hier in de polder en komen in het vroege voorjaar terug. Ook dan wil de vorst der nacht nog wel eens een ijskoud poepie laten en liggen de resten op het veld. De tureluur dankt zijn naam aan zijn stemgeluid evenals de grutto dit doet. Het is een deuntje dat klinkt als:"Tureluur', dus dat is weer gemakkelijk te herkennen. Deze kwam bijna op mijn schoot zitten toen ik met de billen in het koude gras zat achter een boerenhek. Had liever een warme boerendochter maar die lagen nog in de bedstede.... |
